De reis!

Lieve allemaal,

We zijn weer een beetje bijgekomen!
Het was een lange reis.
Om zes uur ging de wekker. De koffers stonden gepakt dus we konden op tijd vertrekken naar het station.
De trein had al enkele minuten vertraging maar gelukkig hadden we nog een goede aansluiting in Groningen. De trein richting Meppel zat afgeladen vol! Wegens werkzaamheden aan het spoor werden we van Meppel met bussen vervoerd naar Zwolle.
Rijen met bussen stonden klaar maar er waren ook heel veel mensen die deze ochtend met de trein op weg waren.Een crebea beurs,opendagen en goedkoop reizen met een kaartje van het Kruidvat levert heel veel trein reizigers op.Uiteindelijk zat ik een bus maar Frans kon er niet meer bij en de deuren sloten en de bus reed weg.Geen telefoon, geen portomonee alleen met een grote koffer in een propvolle bus. Nu maar hopen dat Frans de volgende bus kan pakken.Op station Zwolle vonden we elkaar weer terug en rap opzoek naar de trein richting Schiphol.Het kwam allemaal goed en later dan gepland kwamen we toch nog op tijd op Schiphol aan.
Het inchecken ging vlot. Nu waren we in elk geval de zware koffers kwijt. Op zoek naar de gate. Na een kopje koffie door de douane. Na de paspoort controle werden we onderworpen aan een waar kruisverhoor. Wie heeft uw koffer en handbage ingepakt? Wanneer heeft u dat gedaan? Waar heeft uw koffer gestaan tot de tijd van vertrek en onderweg. En dan de laptop! Van wie die was, hoelang we die in ons bezit hadden. Brrrrrrrrr......om zenuwachtig van te worden. Vervolgens werden we gescand en gefouilleerd. Een heel circus voor je uiteindelijk in het vliegtuig zit.
Tegen kwart voor twee konden we aan board. Daar troffen we oud collega's van Frans die inmiddels bij de concurrent aan het werk zijn maar ook onderweg zijn naar hetzelfde conres in New Orleans.
We installeren ons met de nodige boeken. Om 14.10 uur gaan we dan echt de lucht in. We zitten niet bij een raampje maar toch kunnen we nog een beetje zien van de skyline van Amsterdam. Al snel zitten we boven de wolken en zoals het spreekwoord zegt: Achter de wolken schijnt de zon! Met een boek, een filmpje een slaapje, lekkere hapjes die je aangereikt worden vermaken wij ons best goed. Om je heen zijn allemaal verschillende mensen. Zelfs kleine kinderen die deze lange reis moeten maken. Soms zijn ze zoet of slapen ze maar soms vielen er ook tranen. Iedereen ondergaat de reis en vermaakt zzich op eigen wijze. Schuin voor ons zat een dame met hele schattige zelf gehaakte slofjes aan.De vlucht verloopt voorspoedig en om even voor twaalf (nederlandse tijd) landen we veilig in Memphis.
En daar begon het circus van voor af aan. Slaapdronken wachten in een lange rij. Iedereen werd persoonlijk gevraagd wat de reden van het bezoek aan de Verenigde Staten was. Vervolgens werden er vingerafdrukken van beide handen gemaakt en een irisscan. Tot slot kwam er een stempel in het paspoort en ongevraagd kregen we nog de nodige informatie met betrekking tot de bezienswaardigheden in New Orleans. De beste man had absoluut geen enkele haast en deed zijn werk zeer langzaam. Maar.......we mochten het land in! Nu opzoek naar de bagage want de Amerikanen willen dat jezelf, bij een overstap, de bagage van de band pakt en inlevert bij het desbetreffende punt.Vervolgens werd er weer in de paspoorten gekeken en moesten we ons Esta formulier inleveren (weer allemaal vragen die ingevuld moesten worden en die we ook al via internet hadden ingevuld).
Weer in een lange rij om door de scan te gaan en gefouilleerd te worden. Compleet ontdaan van riemen, horloges en andere metalen aan je kleding en nu moesten zelfs de schoenen uit. Controle, controle daar staan de Amerikanen bekend om.
Maar het ging allemaal goed en we konden weer verder. Voor de volgende vlucht naar New Orleans moesten we nog een uur wachten! Moe en ellendig wachten tot we aan board konden.
Dit was een kleiner vliegtuig en het inchecken ging op zijn Amerikaans, zeer langzaam. Tot overmaat van ramp werd er omgeroepen dat het wachten was op de piloot die nog van huis moest komen! Hoe is het mogelijk!Drie kwartier later dan gepland vertrokken we dan toch richting New Orleans. Een prachtig gezicht Memphis bij nacht! Allemaal lampjes.
Het was een oud en rammelig vliegtuig met een geluid alsof het vliegtuig doormidden gezaagd werd. Maar als je moe bent slaap je wel en kan het je ook niet zo veel meer schelen. Na een uur stonden we dan veilig aan de grond.Een uitgestorven luchthaven met veel gapende mensen. Nog even wachtgen op de bagage en op zoek naar een taxi. Voor de luchthaven stond een rij mensen keurig te wachten en een zeer opgewonden standje regelde wie in welke taxi mocht plaatsnemen. Het verliep vlot en al snel hadden we een taxi met een niet al te gezellige chauffeur die ons rap zwalkend over de zes baans wegen voor het hotel heeft afgezet. Geen mens meer te bekennen bij het hotel maar in een brievenbusje zat een brief met de sleuten van onze kamer. Maar met de sleutel kwamen we niet binnen! Dan maar bellen naar de eigenaar. Wat bleek.. de ingang zat aan de achterkant!Eindelijk konden we naar binnen konden we slapen. Het was hier 23.00 uur maar voor ons was het al 6.00 uur de volgende morgen. Bijna 24 uur wakker en onderweg geweest. Maar we zijn er!
Nu lekker slapen!

Veel liefs Frans en Anneke