Nightlife New Orleans

Anneke blijft in de hotelkamer en ik verwissel het pak voor een jeans. Om half zeven treffen we elkaar in de bar en drinken een biertje.
Iedereen is casual gekleed, een heel ander gezicht. We lopen samen naar Mulate's, een cajun restaurant. Met z'n achten om een tafel, het past maar net. Een enorme ruimte, hoog en licht. Veel mensen en een enorme herrie. Op de achtergrond klinkt cajun muziek, met harmonica en viool. Sommige mensen dansen. Een enorme neger neemt de bestellingen op en brengt later de eerste drinks: een enorme plastic beker met water, ijsklontjes, lemon en een rietje.
Dat is gebruikelijk hier. We starten met een apetizer, seafood, frog-legs en alligator-food. Alles is gefrituurd en smaakt ongeveer gelijk.
Het is een enorme berg, maar binnen de kortste keren is het verdwenen. Als drankje heb ik een Hirricane, verschillende soorten rum en een vrchtensap. Heerlijk zoet.
Het hoofdgerecht is een sea-food platter met allerlei soorten vis en patat. Ook een krabskelet gevuld met krabvlees en brood, het hele zaakje nog eens door het beslag en vervolgens gefrituurd. Een hele berg, maar het is allemaal niet zo erg gedefinieerd. Het smaakt allemaal wat gelijk.
We vertrekken naar het French Quarter, voor een kopje koffie met beignets in Cafe du Monde. Daar moet je geweest zijn. Beignets lijken op oliebollen met een onwaarschijnlijke laag poedersuiker. Dit Cafe is 24/7 open. De vloer ligt bestrooid met poedersuiker. Wel erg gezellig. We vervolgen onze tocht naar Bourbon Street. In de verte hoor je de muziek al. Wat overdag een rustige straat is, verandert in de nacht in een wild feest. In iedere kroeg staat een band knalhard te spelen, ramen en deuren wijd open. De drummer zit voor het open raam te spelen. In een zijstraatje gaan we naar de kroeg van Pat O'Brian. Daar is in de 2e wereldoorlog de Hurricane uitgevonden. De alcohol uit graan was niet meer voor handen, dus werd het maar rum (afkomstig uit suikerriet). Het is een enorme drukte, maar we strijken neer op een stampvolle binnenplaats. Iedereen lurkt aan een emmer Hurricane. Ondertussen klets ik met een collega over de kerstversieringen van het huis. Vorig jaar heeft ze zwaar geinvesteerd om het hele huis te verlichten. Heel bizar om eind november buiten op een terrasje te praten over de kerstversieringen! Dan te weten dat Anneke absoluut niet van al dat gedoe houdt...
Met de Hurricane in de hand vervolgen we onze weg door Bourbon Street. Kroegen, Voodoo shops en sexhuizen wisselen elkaar af. Bijzonder schaars geklede meisjes kijken je verlangend aan, advertenties meten alle mopgelijkheden nog eens breed uit. Ik dacht dat ik wat gewend was in het uitgaansleven, het gaat me niet gauw te gek. Maar dit komt wel erg hard aan. We belanden in een kroeg waar een aantal muzikanten in de stijl van Groeten uit Appelscha het publiek vermaken. Twee vleugels, bas en drum. Voor 20 dollar spelen ze een verzoeknummer, voor 5 dollar alleen het intro. Lachuh!
Ze spelen met het publiek, al is het wel een soort onderbroekenlol.
Het muzikale peil is niet zo hoog, maar de stemming zit er goed in. Amerikanen haken direct aan en gaan helemaal los.
Na twaalven zak ik zo ongeveer door m'n hoeven en neem afscheid van de rest. Nog even een blik in het kroegje er naast: daar zit een enorme dikke neger met een knalrood hoedje heerlijk te freaken met een blues gitaarsolo. De hele tent zit en staat stampvol, iedereen luistert naar de muziek. De politie surveilleert te paard en in een soort golfkarretje, ik voel me veiliger dan in Amsterdam.
Het wordt wat frisser en ik rits m'n jas dicht, nog even doorstappen. Dan ben ik in het hotel. Anneke slaapt reeds en heeft een lichtje aangelaten. Pfff, tot zover het werk. Nu begint onze vakantie.