Op tournee

De nacht begint vroeg in New Orleans. Om een uur of vijf is de zon verdwenen achter de wolkenkrabbers. Daarna wordt het snel kouder en donker. We verlaten het hotel om een hapje te eten. Geen conreet doel, want overal zijn mogelijkheden. We belanden op een balkonnetje met een uitzicht op de kruising. Van vier kanten is er een continue stroom van toeristen, auto's en Streetcars. Dat is een ander woord voor paard en wagen, waarvan er talloze rijden door het French Quarter. Een gids vertelt luidkeels de bijzonderheden van de straten en de huizen. Ze weten precies dat George Clooney 1.2 miljoen dollar betaald heeft voor z'n woning. Op het menu staan Gyros voor Anneke en ik eet Jambalaya. Dat is een rijstgerecht met alles er door heen geroerd. Worstjes, kippevlees, groente en tomatensaus. Anneke krijgt een enorme berg dun vlees, patat en brood geserveerd. Daarnaast komt een enorme emmer met drinken. Het is koud op de hoek, gelukkig hebben we een jas en een sjaal. Op de hotelkamer kunnen we nog steeds ons verhaal niet plaatsen op internet, maar met de hulp van Marijke gaat het allemaal lukken.
We rollen in ons bedje en vallen in een diepe slaap. We worden steeds later wakker.

Vanmorgen moeten we op tijd klaar zijn, want er staat een tocht naar de plantages gepland. We worden om 8.30 uur aan de straat verwacht. Na enige minuten verschijnt er een busje van Cajun Enterprises. We scheuren langs allerlei hotels om mensen op te pikken. Uiteindelijk stappen we over in de definitieve bus. Naast ons eten een moeder en dochter de restanten van hun ontbijt uit een doggy bag. Da's heel normaal hier. Wat je niet op kunt neem je gewoon mee.
De tocht voert ons buiten New Orleans, ongeveer een drie kwartier rijden. Het is nog mistig en de wegen zijn slecht. Ons eerste adres is de plantage Laura, een creoolse plantage. De kleuren van het huis herinneren aan de Franse en caribische afkomst. Een aardige gids vertelt in hooog tempo wat er allemaal te zien is. We vergelijken het met een soort Fraeylemaborg. Met dit verschil dat er hier een heleboel negers misbruikt werden. De amerikanen vertellen zonder enige schroom over de misstanden die er geweest zijn. Het is een mooi huis, maar de hutjes van de negers zijn een schrijnende tegenstelling met de rijkdom van de eigenaar.
In een bouwwerje hangen de wetten van de slaven. Een slavenleven was niet in tel. Een neger mocht niets. Bij het minste volgde de doodstraf.
In een tabel werd de waarde van een slaaf aangegeven, in huidige valuta. Een beetje slaaf was ongeveer 100.000 dollar waard in economische waarde. Naarmate je ouder werd, verminderde de waarde. Als je niets meer waard was, was je vrij. Wanneer je moeder een slaaf was, was het kind ook een slaaf. Was de moeder een vrije, dan was het kind het ook.
Laura vond dat slaven kopen wel erg duur was, dus besloot ze te fokken. Een aantal negerstellen moesten kinderen produceren. Hoe diep kun je zinken...
Met verbazing lopen we door een slavenhuisje. Achter de plantage was een lange straat met allemaal slavenhuisjes, waar de slaven in erbarmelijke omstandigheden leefden.

We vertrekken naar de meest bekende plantage locatie, Oak Alley. Bekend van allerlei films. Een werkelijk schitterende plaats. Tussen kolossale eiken ligt een droomhuis. Rondom het huis liggen allerlei gebouwtjes die gebruikt werden voor het werk op de plantage.
De meiden die als gids werken staan in mooie kleren uit de 19e eeuw ons op te wachten. Deze plantage was erg rijk, maar door mismanagement werd het hele spul voor een prik verkocht.
De oprijlaan is werkelijk sprookjesachtig, eeuwenoude eiken omzomen een oprijlaan naar het huis. De toppen van de bomen raken elkaar en vormen een weelderig dak.
Ondertussen is de zon lekker gaan schijnen en is het warm geworden.
Natuurlijk eindigt iedere rondgang in de gift shop, waar je ook iets te eten kunt bestellen. Als echte toeristen laten we ons weer in de bus jagen en vertrekt de bus richting huis.

Het is heerlijk weer en we strijken op de binnenplaats van het hotel neer in het zonnetje met een boek. Als de zon achter de gebouwen verdwijnt lopen we naar Jackson Square, waar we op een bankje neerstrijken om verder te lezen.