Alligators and more

Lieve allemaal,

Het is zondag en we worden wakker onder een strak blauwe hemel en de temperatuur is nu al heerlijk.
We ontbijten buiten in het zonnetje met rondom ons kerstkransen met rode strikken. We zitten bij een vijvertje met waterval waar de duifjes zich badderen en weer wegvliegen. Het ontbijt is lekker met een door ons zelf gebakken warme wafel. Maar ik verlang zo naar een broodje met kaas! Wie is er van jullie zo gek om dat op te sturen? Of toch maar wachten tot we weer thuis zijn? We gaan vandaag de Swamps tour doen. Om half elf worden we voor het hotel opgepikt. Het is nog vroeg dus we besluiten nog even lekker met een boek in de zon te gaan zitten. Om half elf staan we vol verwachting voor het hotel en daar komt al een klein busje aangereden en we kunnen instappen. We crossen bij allemaal hotels langs om gasten op te halen en een half uur later rijden we notabene weer voor ons eigen hotel langs! We hadden gewoon een half uur later in kunnen stappen maar dan hadden we wel alle mensen in de Saint t-shirts gemist. The Saint is de voetbalclub van New Orleans en ze moeten vanmiddag voetballen. Hele families lopen in de t-shirts over straat. Moet je voorstellen dat wij allemaal in een FC-Groningen t-shirt gingen lopen als ze moeten voetballen. Nederlanders zijn hier denk ik te nuchter voor maar het is wel grappig om te zien. Sommigen hebben alleen een t-shirt maar anderen zijn compleet gehuld in het zwarte pak met gouden letters, shirt, jas, broek, cap. De nummer 9 is schijnbaar de grote favoriet, want velen lopen met dit rugnummer. We vervolgen onze reis en scheuren in het hobbel busje over de high way richting het oosten. Het busje kraakt en piept en hobbelt verschrikkelijk. Maar goed dat we geen last van wagen ziekte hebben. Het is een ware kermisatractie! We rijden langs een gedeelte waar de gevolgen van Hurricane Katrina, van vijf jaar geleden, nog duidelijk zichtbaar zijn. Beschadigde huisjes, compleet lege perceeltjes, gedeeltelijk zijn de huizen weer opgebouwd en anderen liggen erbij als een bouwval. Wat een drama is dit geweest!
Na drie kwartier hobbelen worden we afgezet bij the Swamps. De helft van de busreizigers onderneemt een poging bij de toiletten en de rest gaat naar de giftshop waar de warme worsten lucht ons al weer tegemoet komt. We melden ons en krijgen een armbandje als entree kaartje. Je zou denken dat we vrij snel van start kunnen gaan maar zo gaat het hier niet. Alles gaat erg kalm en rustig. Eerst plassen, dan een vette hap halen, dan het entree bewijs ophalen en alles in slow motion! Wij zijn veel gehaaster en ongeduldiger ingesteld. Na een half uur wachten zit er nog gen beweging in. Gelukkig is het heerlijk weer en wachten we maar rustig af, onszelf koesterend in het warme zonnetje! Uiteindelijk worden we verzocht mee te gaan naar de boten. Verschillende platte boten liggen klaar en we kunnen instappen. We varen weg. Eerst gaat het nog kalm en rustig maar dan wordt er even flink gas gegeven en we scheuren over het water! Na verloop van tijd gaan we de moerassen in. De gids vangt met zijn schepnet een schildpad en vertelt er de bijzonderheden van en vervolgens gaat het beestje van hand tot hand zodat we hem goed kunnen bewonderen. We spieden rond op zoek naar alligators. En waarempel daar ligt er eentje van ongeveer 1,5 meter op een boomstam doodstil in het zonnetje. We kunnen heel dicht bij komen omde mooiste foto’s maken. Vlak bij zit ook een wasbeertje. Hij werd nog gelokt met een marshmellow in de hoop dat hij nog iets dicht bij zou komen en het lukte! We vervolgen onze reis en gaan nog dieper het moeras in. Een geweldige sfeer die we daar omarmen. Het is bladstil, een blauwe lucht en bomen die in het moeras groeien, het wateroppervlak bedekt met waterplantjes en grote en kleine schildpadden die zich koesteren in de warme zon. De weerspiegeling in het water is zo helder, je ziet weinig verschil. Een serene rust en een omgeving waar de hobbits helemaal in thuis horen. Lucht wortels steken boven het water uit en je kunt er allemaal mensen en figuren in zien. Een sprookje om te zien! We vervolgen de boot reis en komen bij allemaal vissers optrekjes langs de wal. Over het algemeen vervallen huisjes maar wel met alles er op en eraan. Ook hier een schommelbank onder de veranda en buitenkeukentjes. We zien nog twee reigers. Dit zijn niet onze vrienden, want zij verschalken elk jaar een paar vissen uit onze vijver, maar hier in de natuur zijn ze wel heel mooi. Tot slot zien we nog een enorme waterrat, brrrrrrrr ook die zijn hier. Een geweldige belevenis om mee te maken en ook nog een super weertje erbij. Jullie zitten waarschijnlijk bij de kachel maar wij zitten in een hempje en een korte broek onder een stralend blauwe hemel in het moeras. Wat een verschil. We zijn nog helemaal stil van alles wat we gezien hebben als we op een bankje zitten te wachten op het busje. We worden al aardig Amerikaans en eten een banaan en pringels!
In het busje worden we weer terug gescheurd naar New Orleans maar langs een andere weg dan de heenweg. We rijden langs allemaal huizen gebouwd op enorme palen. De verhoudingen zijn helemaal zoek maar als het water hoog komt te staan houden ze in huis wel droge voeten, dus er is wel over nagedacht. Bij de French Market stappen we weer uit de bus. Nog even voor de laatste keer genieten van de hectiek van dit gedeelte van New Orleans. Voor de laatste keer drinken we nog een kopje koffie met de heerlijke beignets bij cafe Du Monde. We hebben een geweldig plekje kunnen bemachtigen op het altijd propvolle, plakkende terras. Vlak voor ons staat een bandje te spelen. Drie mannen. De een met een verschrikkelijk oude en opgelapte soezafoon, deze zit werkelijk met plakband aan alkaar geplakt maar de man weet er enorm goed op te spelen. De andere twee bespelen een trompet en trombone. Ook gedeukt en geblutst maar een geweldige sound! Er lopen allemaal verschillende mensen langs. Niks is hier gek of raar. Sommigen zijn de gene volledig voorbij en lopen met uitbundige kettingen, hoeden en andere atributen rond. Het is een belevenis. Na de koffie vertrekken we weer en wandelen richting ons hotel. De kerstsfeer neemt steeds meer toe en toch blijft het botsen met ons gevoel. Frans noemt het een cognitieve dissonantie. En dat is het juiste woord en beschrijft het gevoel wat we hebben.
Vanavond gaan we een foto maken van een huis dat volledig gehuld is in gekleurde kerstlampjes. Amazing!
Wat een dag was dit weer. Het is moeilijk alle indrukken te omschrijven maar ik hoop dat jullie een beetje een idee hebben van de sfeer die we deze dag hebben mogen meemaken.
Morgen gaan we dit hotel weer verlaten en gaan we met een gehuurde auto naar de middle of nowhere!
Een bed & breakfast richting het westen. Daar zijn we op het platte land en niet in de grote drukke stad en een heel andere kijk op Amerika!
Afhankelijk van de uitslag van de football game kan het vanavond heel druk zijn in het French Quarter. Ze staan op dit moment voor dus wie weet wat voor gekte het nog gaat worden.
Op onze hotelkamer komen we even tot rust, lezen een boek en schrijven onze belevenissen voor de achterblijvers.
Voor jullie begint morgen weer een nieuwe werkweek voor ons nog een week ontdekken en genieten!
Zodra we op onze volgende plek zijn en weer internet hebben houden we jullie weer op de hoogte.

Veel liefs van Frans en Anneke