Afscheid van New Orleans

Afscheid van New Orleans

De Saints hebben gewonnen! De hele stad viert feest!
Wij hebben voor het laatst hier gegeten en afscheid genomen van de stad.
We hebben na het eten nog een rondje gelopen langs de mooie plekjes die we hier ontdekt hebben.
Welke indruk hebben wij gekregen van New Orleans? Om te beginnen wonen en leven hier super hartelijke mensen. Bereid om te helpen, aardig en vriendelijk.
Wij vallen hier op door onze lengte. De gemiddelde Amerikaan is een aantal centimeters kleiner in lengte maar vele kilo’s zwaarder in gewicht.
New Orleans wordt ook wel ‘The big easy’ genoemd en dat geeft precies aan hoe de mensen hier zijn en leven.
De huizen zien er van de buitenkant heel grappig uit, een beetje Pippie Langkous stijl. Allemaal in verschillende kleuren geschilderd in matte verf. De straten zijn schots en scheef met gaten. De winkels kennen weinig variatie, t-shirts, caps en veel bling-bling rommel.
De restaurants hebben zeker sfeer maar hebben een rauwe uitstraling. Houten tafeltjes met harde ongemakkelijke stoelen. Het bestek wordt zo op tafel gekwakt en een gore sopdoek verricht het schoonmaakwerk. Geen kleedje, kaarsje, gevouwen servet, bloemetje, etc. zoals wij dat in Nederland gewend zijn. Maar nuttig en geen fratsen. De spaarlampen zijn hier enorm in trek of het is donker en grauw. Alle ramen en deuren staan open bij de uitgaansgelegenheden en overal klinkt live muziek.
De straten worden dag en nacht geveegd, helaas hebben wij voor deze klus alleen maar donkere getinte mensen aan het werk gezien. De mensen hier zijn absoluut niet gehaast of gestressed. Ze eten altijd en overal. Grote en het liefst vette maaltijden en grote emmers met drinken. De take away happen nemen gretig aftrek. Als je je bord niet leeg eet wordt je een doggie bag aangeboden. Ik zou niet weten wanneer ik dat laatste stuk pizza zou eten maar hier verlaat menigeen met een doggie bag onder de arm het restaurant. Op elke hoek van de straat, in elk kroegje, bij menig rastaurant is live muziek te horen, zijn acrobaten te zien of human statues te bewonderen. Allemaal met een emmer of iets dergelijks voor zich voor de dollar biljetten in de hoop dat zij aan het eind van de dag in hun onderhoud kunnen voorzien.
Geen welvaart maar pure noodzaak om dag in dag uit in een wit kostuum met een hoedje en een stropdas met de Amerikaanse vlag en een speelgoed hondje aan een touwtje minuten lang stokstijf te staan voor een paar dollars van de toeristen. Om als mooi knulletje met twee oudere mannen en oude versleten muziek instrumenten muziek te maken. Om elke dag met versleten poppen aan touwtjes en een simpele muziekinstallatie de poppen te laten dansen en zingen op de muziek. Om als in totaal zilver of goud gespoten als human statue op een omgekeerd kratje te bewegen om mensen te vermaken in de hoop dat er wat dollars in de emmer belanden.
Dit zijn geen mensen met een uitkering, geen ww, wajong of iets dergelijks zoals wij in Nederland kennen. Dit is hun bron van inkomsten. ’s Avonds liggen er daklozen in een portiek, onder een afdak of op een oude bank die op straat staat. Nu is het droog en nog een redelijke temperatuur maar straks als het kouder wordt en er hier ook wel regen kan vallen?
Aan de buitenkant lijkt het een groot feest hier maar als ik goed kijk zie ik veel leegte, armoede, verdriet en pijn.
Kenmerk van elke grote stad? Ja dat denk ik wel. Toch zijn de contrasten groot.
Aan de ene kant een land waar als groot, groter, grootst moet zijn en aan de andere kant armoede.
Als Nederlander en calvinist kijk je toch met andere ogen naar deze big world. Calvijn is indertijd niet in Amerika geweest.

Wij hebben hier een fantastische tijd gehad. We hebben een kijkje mogen nemen in een heel ander deel van de wereld. In vergelijking met andere landen binnen Europa, die wij bezocht hebben, is het hier groter en extremer. Veel dingen zijn wel herkenbaar maar het leven en de beleving van de Amerikanen is anders. Ze hebben sterke nationalistische gevoelens, laten zich sneller meevoeren en denken vooral erg groot. We zouden van elkaar nog veel kunnen leren.

Frans en Anneke