A spicy day........

Lieve allemaal,

Het is vandaag woensdag. We gaan weer verder trekken naar een ander onderkomen.
We gaan dit mooi huisje verlaten. Frans is wakker geworden met een lichte hoofdpijn. Daarom starten we maar met een kopje koffie met een paracetamol en omdat het kan slingeren we drie kleine pannekoekjes in de magnetron en versieren ze met stroop. Heerlijk in bed pannenkoeken eten. Wie doet dat nu? Nou wij, gewoon omdat het kan! Het is alweer warm. We ontbijten voor de laatste keer aan de waterkant en proberen deze sfeer vast te houden. Je zou het wel in een doosje willen doen en dan meenemen. Maar dat kan niet. Onze herinneringen en foto’s gaan wel mee!
Als we alles ingepakt hebben nemen we afscheid van onze kleine, gezellige gastvrouw. Met drie klapzoenen wenst ze ons nog een hele fijne tijd hier en een goede reis terug.
We verlaten Belle River en gaan richting het westen via de Highway. Bij de McDonalds in Baldwin proberen we met een kop koffie weer op internet te komen. En het lukt weer. We kunnen ons verhaal weer plaatsen en weer nieuwe foto’s. We vervolgen onze reis en we willen naar Port of New Iberia en Avery Island. Het moet daar heel mooi zijn. De rit er naar toe is ook al weer geweldig. De uitgestrektheid, de bebouwing, de huizen, de mooie luchten, het is moeilijk om het allemaal te beschrijven. Na een rit van anderhalf uur komen we aan op Avery Island. Door het raam van een heel klein kantoortje steekt een lange stok met een knijper naar buiten met een kaartje en natuurlijk de prijzen voor heerlijke lunchhapjes die je hier kunt krijgen. We knijperen 1 dollar onder de knijper en mogen het park in.
Hier staat de Tabasco fabriek met natuurlijk een giftshop. Met alles wat je maar kunt bedenken met een opdruk van Tabasco. En de Amerikanen die kopen maar!
We eten op een bankje in het zonnetje een broodje en proberen een B&B te regelen voor de komende nacht. In Breaux Bridge hebben we een adresje gevonden. Het zijn afzonderlijke hutjes uit 1800. Op het plaatje ziet het er best wel grappig uit. We hebben weer een dak boven ons hoofd. Omdat het morgen Thanksgiving is, is het een B&B maar dan zonder ontbijt, oftewel een Bed! We gaan het zien waar we terecht komen. Dit is echt op de bonnefooi!
We zijn wel benieuwd naar de fabriek en we sluiten aan in de rij toeristen. Door middel van een filmpje worden we op de hoogte gebracht van de historie van de Tabasco fabriek. Dit gedeelte van Amerika staat bekend om de grote zout mijnen. Ongeveer 135 jaar geleden zijn ze hier pepertjes gaan kweken. De pepertjes veranderen van kleur van groen naar geel naar oranje en uiteindelijk worden ze rood. De pepertjes moeten de juiste rode kleur hebben, dit werd gecontroleerd met een ‘Baton Rouge’, een rood stokje. Als de pepertjes excact de juiste rode kleur hadden van het stokje werden ze geplukt en verwerkt. Ze werden vermalen en er werd zout aan toegevoegd, vervolgens kwam de pulp drie jaar in tonnen met daar boven op een hele dikke laag zout om het geheel goed af te sluiten. Na drie jaar ging het proces verder en werd aan de pulp azijn toegevoegd en zo werd het Tabasco. Het ranke, slanke flesje met rode spicy saus die niet in het kruiden kastje mag ontbreken. Erg leuk om dit te zien. We wisten niet dat de Tabasco hier zijn oorsprong had gevonden en tot op de dag van vandaag nog gemaakt wordt.
Even verder moet een mooi park zijn. We gaan op onderzoek uit. Voor 16 dollar krijgen we toegang en met een grote plattegrond gaan we op pad. Het park is te groot om te wandelen dus we moeten er met de auto doorheen. Een adembenemend mooi park, met mooie slinger weggetjes, vijvertjes, prachtige grote bomen en...........alligators. We hebben hier nog meer gezien dan in de Swamps! We konden er heel dicht bij komen. Hoe gevaarlijk zijn ze? Toch maar een beetje voorzichtig. We hebben weer mooie foto’s kunnen schieten. Op de kant lag een hele grote Alligator lekker in de zon. Dat was Alligator Anna!
We genieten van Gods prachtig mooie schepping. De gouden zon zakt alweer en we besluiten onze B&B zonder B op te zoeken. Na ongeveer een half uurtje over de kaars rechte highway komen we in het schemer donker aan bij een grauw en donker gebeuren. Als ik alleen was geweest was ik per direct rechtsomkeerd gegaan, maar we gaan maar es kijken. Bij de receptie is het welkom weer heel hartelijk. Cabin 5 wordt onze slaapplaats. Het is een salvenhutje. Door het schemer donker lopen we over het smalle paadje en komen aan bij een hutje met een kleine veranda met twee stoeltjes en helemaal afgezet met gaas, wellicht tegen de muskieten en ander ongedierte. Als we de deur openen stappen we in een donker gat. Het ruikt er muf en bedompt en er kan geen raam open! Links staat een bed en rechts staat een oud versleten bankje met een kastje, er is een plee, een wastafel en een douche en that’s it! O, ja aan de achterkant zit nog een veranda die uit kijkt op niks en binnen hangt een airco die een geluid heeft als een opstijgend vliegtuig! Help! Wat moet ik hiermee. Gillend weg gaan of gewoon dapper zijn en doorzetten. Ik kies voor de tweede optie. Je moet alles meemaken in het leven dus dit ook. Een prettige bijkomstigheid is wel dat we hier onverwacht internet hebben! Elk nadeel heeft een voordeel!
We halen onze koffers en de baas van het spul komt vragen of alles naar wens is. Jeh, thank you, roepen we met veel bravour! Even later komt hij eraan met een pakketje en een zakje.
Frans pakt het uit en ik schiet in vreselijk in de lach. In het opgerolde papier zitten drie half warme, glimmende gevaartes, lijkend op worsten! Maar het is een mengelmoes van rijst en vlees en spicy kruiden in een worst gedraaid. Met mijn ogen dicht probeer ik toch maar een hapje want als ik het zie doet het mij denken aan heel iets anders. Het is niet vies maar ik ga het recept ook niet vragen. In het zakje zitten hard gebakken kaantjes. De gastvrijheid en vriendelijkheid zijn hartverwarmend maar de omgeving is benauwend. Ik ben heel benieuwd hoe we deze nacht hier gaan doorkomen. Er staat 1 ding vast, morgen zoeken we een hotel in Baton Rouge voor onze laatste nacht in de States.
Maar of daar een kussentje op het bed ligt met geborduurde letters: Listen to the Bible it will tell you what to do, dat weet ik niet het ligt wel op het bed in dit kleine hutje waar nog niet zo heel lang geleden de slaven onderdak vonden op de plantages. Maar zij moesten elke dag heel hard werken onder erbarmelijke omstandigheden.
We gaan een hapje eten bij de buren, 100 meter verder op. Bij de McDonalds! We proberen nog een beetje gezelligheid te pikken in Lafayette, een plaats verder op. Maar toeristisch is het hier niet dus geen gezelligheid zoals in New Orleans. Bij een big supermarket kopen we nog een wijntje voor deze avond en we keren weer terug naar ons hutje. Als we terug komen branden er langs de daklijst gekleurde lampjes. Het ziet er echt gezellig uit! Zullen we toch twee nachtjes blijven?
Morgen zien we weer verder. We hebben straks alles gehad. Van Hilton tot slavenhutje en alles wat daar tussen in zit.

Veel liefs van Frans en Anneke