Door lijden tot heerlijkheid

Een lange nacht in een onbekend bed. Tegen de morgen doe ik de deur van onze cabin maar een eindje open. Zo komt er wat frisse lucht naar binnen. Gelukkig hebben we allebei een redelijke nachtrust gehad. Om een uur of zeven begint Anneke te draaien en pakt de laptop om te kijken of het thuisfront ook heeft gereageerd. Tegen een uur of acht ga ik als eerste douchen, ons dagelijkse ritueel. Het is allemaal erg krap in ons onderkomen. Maar we hebben het overleefd. Vanmorgen geen ontbijt, daar hebben we zelf in voorzien. Tegen tienen is de auto volgeladen en laten we dit onderkomen achter. Het afscheid doet geen pijn. Bij een supermarkt kopen we ons rantsoen voor deze dag en de Chevy heeft ook al weer dorst. Zo’n soepel grommende motor heeft ook een keerzijde.
We rijden richting Baton Rouge over een eindeloos lange rechte weg dwars door het Atchafalaya Basin, een enorme swamp. De snelweg is gewoon op pijlers gebouwd. Dan nemen we een afslag langs een toeristische route naar een plekje waar we met een pontje over de Mississippi kunnen. Het is een rustige weg en Anneke gaat ook even rijden. De eerste ervaringen met een automaat! Optrekken gaat heel gemakkelijk, maar op een gegeven moment moeten we vrij onverwachts linksaf. Bovenop de rem, we hangen beide in de riemen en komen nog net niet gierend tot stilstand. “Ik dacht dat ik net zo moest remmen als in mijn karretje,” luidt het commentaar van Anneke. We lachen er hartelijk om.
We snorren weer verder. Een kleine pauze om iets te eten en te wisselen van bestuurder. Het voelt weer vertrouwd achter het stuur. Heerlijk, zo’n automaat met cruisecontrol. Beide voeten op de vloer en lekker sturen. Het volume van de radio gaat mee met de snelheid. Bij de stoplichten is het erg zacht, maar op de snelweg prima te horen. Je hoort de motor nauwelijks als-ie stationair loopt.
Met een pontje steken we de rivier over, terwijl er hollandse luchten boven ons hangen. We vervolgen onze weg langs de rivier en pauzeren een uurtje op de dijk in de zon. Heerlijk lezen en luieren.
Dan verder naar het centrum van Baton Rouge, een lange rechte weg. Vandaag is het Thanksgiving, een nationale feestdag in de USA. Gisteren hadden we al gezien dat de Mac vandaag gesloten is. Het centrum is uitgestorven. Hier en daar lopen wat buitenlandse toeristen, de amerikanen zitten met de hele familie achter de turkey. Er is geen bar, geen winkel open. Helemaal niets, alsof we in een enge film lopen waarin iedereen dood is. We keren weer terug en proberen via de gps een hotel te scoren. We komen uit bij het Hampton Inn & Suites. Een prima plek. Voor maar een paar dollar meer hebben we een prima verzorgde hotelkamer. Het Maxima gevoel komt weer terug bij Anneke.
Een kamer met een koelkastje, een magnetron, een strijkplank + ijzer, een Kingsize bed, een prachtige badkamer en een bureautje. Zelfs een tweezits bankje en twee poefjes. Een heel gezellig gebeuren.
De rest van de middag liggen we als enige gasten heerlijk in het zonnetje bij het zwembad onder de palmen. Een geweldig gevoel. De zon brandt, maar de wind maakt het dragelijk. We lezen en slapen, onze favoriete vakantie bezigheden. Tussendoor haal ik een kopje koffie uit de bar. Later haalt Anneke een flesje sinaasappelsap en een zak chips. Wat kan ons het allemaal schelen! Een heerlijk moment.
De zon gaat snel onder en kleurt de lucht roze en oranje. Wolken drijven langzaam weg, een vliegtuig trekt een spoor door de lucht. De silhouetten van palmen tegen een ondergaande zon.
Terug naar de kamer om de koffers te reorganiseren en de foto’s van deze dag te bekijken. Wat we vanavond gaan doen is nog niet zeker. Waarschijnlijk is alles nog dicht.
Maar een ding is zeker: na de huisvesting van de voorgaande dagen is dit een werkelijke knaller.